Απ' τη βορειοανατολική άκρη της Ελλάδας παρακολουθώ, κι΄εγώ, τηλεόραση. Όλοι μιλάνε για τη κρίση, με μάτια γουρλωμένα. Κάνουν, λες και πρόκειται να μην ξανασηκωθεί ο ήλιος το επόμενο πρωί, λες κι΄ο πετεινός δεν θα ξαναλαλήσει. Το "δίχως αύριο" σενάριο πουλάει τρελά. Σήμερα στη δουλειά κάποιος μου είπε ότι σκέφτεται να σηκώσει όλα τα λεφτά του απ' τη τράπεζα, και να τα πάρει σπίτι, να τα χώσει κάτω απ' το στρώμα, "όπως κάναν παλιά". Στην αρχή γέλασα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι όλα μπορούν να συμβούν.
Σωστά, όλα μπορούν να συμβούν. Πριν από δέκα χρόνια, όλοι, σ' αυτό το τόπο, ένιωσαν ξαφνικά πλούσιοι, ενώ οι περισσότεροι, στ' αλήθεια, δεν ήταν. Όλοι όσοι σήμερα μιλούν γι' αξημέρωτα πρωινά και άλαλους πετεινούς, τότε μας παρουσίαζαν μια Ελλάδα "ακμάζουσα", που μπαινόβγαινε στα χρηματιστήρια, προπονούνταν στο λάτιν, και κόλλαγε πλαστικό χρήμα στα μέτωπα των μπουζουξήδων. Έμοιαζαν όλα με μια βραζιλιάνικη σειρά με απανωτά χάπι έντ, όπου όλοι είχαν το ρόλο τους: παροπλισμένοι ιστορικοί ηγέτες, μεταλλαγμένοι νεοφανατικοί και φυσικά η γενιά των κίλερς "πετυχημένων", που συμπίεζαν το "ένδοξο" παρελθόν σε αρχεία, για να γεμίζουν τα σαββατοκύριακα τους. Όλοι έπαιζαν σ' αυτό το εθνικό δακρύβρεχτο σήριαλ, και συνεχίζουν να παίζουν, και τα δάκρυα είναι, τώρα, περισσότερα και πιο αληθινά. Το χάπι έντ αχρηστεύθηκε από την πολλή χρήση. Τις τελευταίες μέρες όλοι έκλαιγαν για την οικονομία. Σε Αμερική, Ευρώπη, Ασία, κατέρρεαν. Ο παλιός κόσμος, μας έχει ήδη αποχαιρετήσει, κι' ο καινούργιος, έτσι που ήρθε βιαστικός, σκόνταψε κι' έπεσε. Μπορεί να κλάψουν και οι Έλληνες, κάποια στιγμή. Μπορεί να μουσκέψουν τους άσπρους ΙΚΕΑ καναπέδες τους, νοσταλγώντας μια ζωή λιγότερο βιαστική, πιο χειροποίητη, μια ζωή που όταν την είχαν, ήθελαν πάλι μιαν άλλη, πιο αστραφτερή. Και μέσα σ' όλα αυτά, είμαστε και μεις, που πέρα από κάτι παιδικά αργόσυρτα καλοκαίρια, δεν ξέρουμε, ακόμα, τι να νοσταλγήσουμε. Θέλουμε κάτι διαφορετικό, αλλά συνεχίζουμε οι περισσότεροι να ζούμε συντηρητικά, παίζοντας τους "λίγο απ' όλα", λίγο τους αντιδραστικούς, λίγο τους οικολόγους, λίγο τους ανεξάρτητους, φοβούμενοι όμως τελικά να βιώσουμε το κόστος (αλλά και τη χαρά) που έχουν τα αληθινά πράγματα όταν τους παραδινόμαστε ολόκληροι.
Και μετά; Τι θα υπάρξει μετά τη κρίση; Όλα μπορούν να συμβούν, και το λέω αισιόδοξα αυτή τη φορά, γιατί μέσα στο σκοτάδι περιμένεις πάντα για ένα φως. Ένα φως ή έναν ήχο, σαν κι' αυτόν που ακούω, τώρα, απ' τα μισάνοιχτα παράθυρα. Είναι οι γύφτοι του κοντινού μαχαλά, που ετοιμάζονται με κλαρίνα και "πειραγμένα" σύνθια για τον αυριανό γάμο. Αυτοί, τουλάχιστον, είναι σίγουροι ότι θα ξημερώσει.
