Σκέψεις για το λαϊκό τραγούδι.

Αισθανόμουν πάντοτε αμήχανα με το λαϊκό τραγούδι, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.Με ενοχλεί η εμμονή σ' έναν μονοδιάστατο κόσμο, η διογκωμένη εικόνα του λαϊκού, τίμιου, αδικημένου παλικαριού, που είναι μόνος του και κανείς δεν τον καταλαβαίνει.Η κοινωνία, στο λαϊκό τραγούδι, είναι άκαρδη, πράγμα που είναι αλήθεια κατά βάθος, αλλά οι περισσότεροι ήρωες του λαϊκού μας τραγουδιού, δεν κάνουν κάτι γι' αυτό, δέχονται παθητικά το πεπρωμένο. Όταν αυτό το πράγμα δεν συμβαίνει,σπάνια δηλαδή,τότε πραγματικά μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι το αληθινά λαμπερό και υπερβατικό. Τέτοιες περιπτώσεις είναι ο Τσιτσάνης,ο Μάρκος,ο Παπαϊωάννου,και αρκετοί μεταγενέστεροι, όπως ο Άκης Πάνου ή ο Ζαμπέτας,για να αναφέρω, μόνο, όσους πραγματικά αγαπώ.Τι κάναν, όλοι αυτοί, και γιατί τους ακούμε όλοι εμείς, που είμαστε άσχετοι με τη "θεματογραφία" του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού; Δέχονται τον εαυτό τους σαν ένα μέρος όλου του κόσμου, το τραγούδι τους, αν και βαθιά υποκειμενικό στο ξεκίνημα του, στο τέλος νιώθεις ότι αφορά τους πάντες, κάθε είδους αδικημένο(όχι μόνο τον ταξικά αδικημένο), κάθε είδους ερωτευμένο(παρανόμου, νόμιμου, ορθόδοξου, ανορθόδοξου). Κι αυτό συμβαίνει γιατί μέσα στην ένταση της δημιουργίας, ξεχνάει κανείς τα μικροσυμφέροντα του και το μίζερο εαυτό του, και βρίσκει κάτι που αφορά περισσότερους απ' όσους κι ίδιος φαντάζεται. Κι' αυτό, τις περισσότερες φορές, γίνεται έτσι, χωρίς υπολογισμούς. Έτσι, λοιπόν, όταν ο Γιώργος Νταλάρας, αγχώνεται να γίνει ο οικουμενικός μας τραγουδιστής, αποτυγχάνει, γιατί δεν αρκεί μόνο η φωνή του βιρτουόζου, χρειάζεται ειλικρίνεια, να παραδεχθείς τα χάλια σου στους άλλους,όχι από ναρκισσισμό, ούτε για να σε λυπηθούν, αλλά για σε ανασύρουν έξω στο φως.
Τώρα βέβαια θα μου πείτε, υπάρχει λαϊκό τραγούδι σήμερα, ή καλύτερα τι ορίζουμε ως λαϊκό; Αυτό είναι θέμα για άλλο ποστ, Θα επανέλθω...