Θεσσαλονίκη

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ξαναβρέθηκα, έτσι για διάλειμμα,  στη πόλη με τα ωραία σουτζουκάκια, την υγρασία, τα φαντάσματα, τον φλαμανδικό ουρανό , το νεφελώδη μοντερνισμό , και τους ανεκδιήγητους τοπικούς  άρχοντες.

¨Ηταν ωραία, έκανε κρύο, ήταν σχεδόν Χριστούγεννα, κι έτσι ξέχασα τι ήθελα να γράψω γι' αυτήν.

Μια άλλη φορά, ίσως.

Τα Γυράδικα

.
Βλέπω τα γυράδικα από μακριά, εικόνα γιορτινή μες το σκοτάδι. Πλησιάζω. Στο Μπλε- Φιστικί μαγαζί, με το ασαφές ηχητικό χαλί, το ξανθό κεφάλι της πωλήτριας κινείται νευρικά, προς όλες τις κατευθύνσεις. Το αφεντικό, ένας καθιστός κρεάτινος όγκος, επιβλέπει:  τη ξανθιά -τα κρέατα -τους πελάτες. Πιο πίσω, στη σούβλα, ένας κάθετος, κρεάτινος, όγκος, υποβλητικά φωτισμένος, ξεροψήνεται, γυρνώντας αργά, ασταμάτητα, σχεδόν τελετουργικά, μπροστά στα γουρλωμένα μάτια των πεινασμένων της πόλης.

 Είναι φορές που η γιορτή (και η λαιμαργία) μας κάνει να ξεχνούμε τη φρικτή πλευρά των πραγμάτων.