Αργά το απόγευμα , λίγο έξω απ' την πόλη. Μόλις συνειδητοποίησε το μέγεθος της κρίσης και τρέχει στο σουπερμάρκετ. Να την, προχωράει με σίγουρο βήμα προς το υπερκατάστημα. Σαν επιδρομέας, σαν στρατηγός. Σε λίγο θα ξαλαφρώσει, αγοράζοντας ότι βρει μπροστά της. Τα πιο μαλακά ψωμάκια, το χαρτί υγείας που ευωδιάζει. Θα βγει από κει μέσα, αγκομαχώντας , και με χίλιες σακούλες που το βάρος τους θα την λυγίζει. Αλλά τώρα θα νιώθει πιο ξαλαφρωμένη, ο πανικός της θα χει περάσει. Θα εξέλθει του υπερκαταστήματος, ως νικήτρια. Ως νικήτρια της "κρίσης".
Απόγευμα προς βράδυ, μεσήλικας μόνος σε προποτζίδικο, μπλε τοίχος σαν βυθός, ψεύτικα φυτά, σαν πλαστική ζούγκλα σε μικρογραφία. Οι ώρες περνούν σαν χασμουρητά. Η τι βι σε λίγο θα χει ειδήσεις, κι αυτός θα κάτσει να κοιτάζει, παραδομένος, σαν να ναι αυτός, ο τελευταίος ζωντανός οργανισμός στη γη.
Δυο άνθρωποι, δυο ζωές, μια πόλη.
6 σχόλια:
οι ωρες περνουν σαν χασμουρητα..
αν ειναι μαλιστα προπονημενος δεν του πιανεται καν το σαγονι
Όταν ήταν ακόμα νέοι καρτερούσαν την στιγμή που θα βγουν από αυτό το μαύρο τούνελ.... τώρα ούτε και αυτό περιμένουν. Ίσως γιατί τώρα ξέρουν ότι δεν μπορείς να βγεις έξω από αυτό!
...ίσως και κάποια όνειρα
καλημέρα!
μα με καλύψατε και οι τρεις απολύτως, γι αυτό μου αρέσουν οι ημιτελείς αναρτήσεις!
εδώ έχει ωραία μέρα, πάω βόλτα Αδριανούπολη.
ζωες που περνάνε σαν χασμουρητά,
που καλύπτονται σε ρολά λογαριασμών στα σουπερμάρκετ, που ονειρεύονται στις οθόνες των τηλεοράσεων φιάχνοντας σχέδια στα νύχια ανήμπορων χεριών, πίνοντας ρόζ λαχανικά με πράσινα φλουο καλαμάκια
και όταν ερωτευτούν πέφτουν να κοιμηθούν καταπίνοντας γαλάζια χαπάκια...
νομίζω πως τους έχω δει και τους δυο
Κ.Κ.Μ
Δημοσίευση σχολίου