Το Νέο Βάρος

 
  Τέλη Νοεμβρίου,η δικτατορία του Νοτιά επιβάλλει αλλεπάλληλα κρυολογήματα . Απ' το παράθυρο μου, ζαλισμένος απ' τα παναντόλ, χαζεύω, σαν σε παραίσθηση, τις κυρίες με τ' άσπρα σκουφιά που επιμένουν (!), μετά απ' όλα αυτά, να κάνουν τις απλωτές τους στα , υπερκινητικά και ολίγον μολυσμένα, νερά της Χαλκίδας. Θα θελα πολύ να ξέρω τι λένε, την ώρα των καθημερινών υδάτινων χορογραφιών τους...
 Εμείς εδώ θα μιλήσουμε πάλι για το "Χυλό ή την Ελευθερία" , κυρίως γι' αυτά που συμβολίζονται πίσω απ΄αυτό το αυθαίρετο κι ασαφές δίλημμα. Στη πραγματικότητα, δεν πρόκειται καν για δίλημμα, αλλά για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν  πάρουμε, για παράδειγμα, το όνομα "Μίκης Θεοδωράκης" ως έννοια, όχι ως πρόσωπο, θα δούμε ότι γύρω απ' το όνομα αυτό, κρύβονται  , όχι μόνο, δυνάμεις απελευθερωτικές, αλλά και δυνάμεις αντιδημιουργικές, που διαιωνίζουν την ύπαρξη του "χυλού". Για το τελευταίο, φυσικά και δεν ευθύνεται  τόσο ο ίδιος ο Θεοδωράκης , η ανήσυχη φύση του άλλωστε , ακόμα και τώρα,  διαλύει κάθε μικροπρεπή προσπάθεια να του φορεθεί μια ή περισσότερες ταμπέλες , όσο η ίδια η  μάζα  που επιμένει να  καθρεφτίζεται σε κατεστραμμένα είδωλα  , για να ικανοποιήσει κυρίως δικές της, άγνωστες σε μας, ανάγκες. Άνθρωποι καθεστωτικοί με προγούλια, προσπαθούν να μας πείσουν ακόμα για τον ¨"προοδευτισμό"  τους, παίζουν σαν γερασμένα παιδιά με το "Μίκη" που τους βολεύει,  συντηρώντας  μια μεγάλη παρεξήγηση που κρατάει από την εποχή της μεταπολίτευσης. Αλλά και η δική μας γενιά , οι τριανταπεντάρηδες , εκτός απ' τις ριπές κυνισμού που κάθε τόσο εξαπολύει, τι κάνει για αυτό;  Μήπως συνεχίζουμε κι εμείς όπως οι προηγούμενοι; Μήπως θα γεράσουμε παρακολουθώντας τις ζωές των άλλων, όχι με τη συστολή του πράκτορα της Στάζι, στην ομώνυμη ταινία, αλλά με τον "νόμιμο", απροκάλυπτο τρόπο που επιτάσσει η μόδα της μετά-Ζάκερμπεργκ εποχής.  Μήπως  εμείς είμαστε ο "χυλός";

  Φοβάμαι ότι ξαναγράφουμε συνθήματα χωρίς να το καταλαβαίνουμε.  Υπάρχει παντού  μια ναρκισσιστική τάση για  ιντερνετικά "κατηγορώ" , που δεν  βοηθούν καθόλου τους αληθινά απελπισμένους.Ούτε μια λέξη για ενδοσκόπηση, ούτε μια μικρή στιγμή περισυλλογής, μόνο τσιτάτα, απ' τη μια και  λόγια βουρκωμένα, δήθεν ,εξομολογητικά, απ' την άλλη. Διαλέξαμε, κι εμείς, την πιο απλοϊκή, τη πιο "εύκολη " πλευρά της "ελευθερίας".  Ένα, επιτηδευμένα, αύθαδες κομμάτι "ελληνικού χιπ χοπ",  ένα, όλο αυταρέσκεια, ιστολόγιο, δεν βοηθάει στο να κερδηθεί περισσότερη "ελευθερία" ,απ' όση θα κέρδιζε  η προκλητική συμπεριφορά ενός εκσυγχρονισμένου σκυλά με τις σαμπάνιες και τα πούρα, την "ένδοξη" μακρινή  εποχή του "σημιτισμού". Η ελευθερία δεν είναι σημαία, ούτε στυλ, είναι προσωπική διαδικασία του καθενός μας. Απαιτεί, μικρές και επίμονες πράξεις, καθημερινά, που συχνά, για να εκκολαφθούν χρειάζονται και τη σιωπή. Εάν δεν αναλάβουμε το δικό μας, το νέο μας βάρος, δεν θα είμαστε ικανοί να μετατρέψουμε κανένα γκρίζο αντιπαθητικό πράγμα, καινούργιο ή παλιό, σε όχημα ελευθερίας προς άγνωστες κατευθύνσεις.  Μόνο έτσι γίνεται η σκληρή απροσπέλαστη φόρμα, υλικό εύπλαστο, μόνο έτσι μετατρέπεται ο Χυλός σε Ελευθερία.

Πένθιμα για την Περίσταση.

«Ο Θρίαμβος Του Θανάτου» είναι μια επιβλητική ελαιογραφία του Pieter Bruegel , οπού απεικονίζεται ή υπονοείται  ο Θάνατος σε όλες του τις εκφάνσεις. Βλέπουμε ένα τοπίο που έχει ισοπεδωθεί από το Σκοτεινό Εκδικητή Με Το Δρεπάνι, έναν τόπο καμένο όπου κανένας δεν έχει ,έστω λίγο, την ψευδαίσθηση ότι θα γεννηθεί κάτι  νέο από τις στάχτες του. Έτσι περίπου θα έπρεπε να μοιάζει η Ελλάδα στις μέρες μας, εάν βασιζόμασταν αποκλειστικά στους διάφορους «σκοτεινούς» αναλυτές της ΚΡΙΣΗΣ.

Η πραγματικότης βέβαια δεν είναι ακριβώς αυτή. Δεν είναι νύχτα βαθειά, είναι ένα μελαγχολικό σούρουπο. Είναι οι ώρα, δηλαδή, που οι «σκοτεινιασμένοι» πλέον  συμπατριώτες, αφού, μετά από κόπους και θυσίες, έπεισαν τους άλλους, με πρώτους τους Αλβανούς, ότι δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ, κάθονται εθνικά ακραιφνείς, και ξεχνιούνται με εκπομπές παρα-μαγειρικής οπού τιμωροί-μάγειρες εκδικούνται κάθιδρους  μαθητευόμενους  υπό το βλέμμα μιας σεληνιασμένης παρουσιάστριας και με κάτι σαν  Βάγκνερ  για υπόκρουση .

Μπροστά σε virtual Σπιναλόγκες και με άλλα «πένθιμα» για την περίσταση, αναστενάζει, πλέον ο Έλληνας, κι ευχαριστεί τον Θεό που δεν είναι, ακόμα τουλάχιστον, λεπρός ή νεκρός ή και τα δύο.

.το έργο του Pieter Bruegel "Triumph of Death" είναι από την ιστοσελίδα www.ibiblio.org.

.σε λίγες μέρες θα υπάρξει η συνέχεια του "Χυλός ή Ελευθερία".

.το Razblog επιθυμεί από εδώ και πέρα να συνεχίσει με κείμενα που θα μιλάνε για ένα νέο φως,  ένα φως που άλλωστε δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει.