Σεπτέμβριος, όλοι επιστρέφουν νωχελικά στις συνήθειες τους. Οι πόλεις γεμίζουν ξανά με ζωή, κορναρίσματα, και διαδηλώσεις. Στους δρόμους και τις πλατείες κυριαρχούν τα χιλιάδες υποκοριστικά: το τηλεφωνάκι, η καρτούλα, ο Κωστάκης κι' ο Γιωργάκης. Σχεδόν όλοι μιλάνε πάλι για πολιτική, όπως μιλάνε για το ποδόσφαιρο, δηλαδή με τρόπο παθητικό και εξυπνακίστικο. Όσοι πραγματικά υποφέρουν, ηχηρά σιωπούν.
Σεπτέμβριος, κι' όμως οι παχιές σκιές πάνω στα κτήρια, το θερμόμετρο των τριάντα και κάτι βαθμών Κελσίου και οι μαυρισμένες κοιλίτσες των κοριτσιών, φωνάζουν για λίγο ακόμα καλοκαίρι. Το καλοκαίρι όμως, τυπικά, σε λίγο δεν θα 'ναι πια εδώ, Θα φύγει κι' αυτό για διακοπές.
Σεπτέμβριος στην επαρχία. Βουτάς σε πεντακάθαρα νερά και ξεγελάς, έτσι ,τη ρουτίνα και τη τακτοποιημένη, μέσα σε φθινοπωρινά χρονοδιαγράμματα, ζωή σου. Όλα αρχίζουν απ' την αρχή, για μια ακόμη φορά.
Σεπτέμβριος, κι' ένας φίλος λέει ότι τώρα πρέπει να γιορτάζουμε τη Πρωτοχρονιά. Λέτε να 'χει δίκιο;
2 σχόλια:
κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξαναξεκινάω.. Είναι η πιο συγκινητική περίοδος της χρονιάς για μένα και το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Η Αίσθηση τώρα πια έχει αλλάξει κάπως βέβαια αλλά παραμένει. Το πιο σημαντικό πάντως είναι αυτή η διάχυτη αίσθηση της βλακείας και της αδικίας που οδηγά τον κόσμο στην σκληρότητα και την ασυνενοησία. Ο πλανήτης και οι άνθρωποι τα χουν χαμένα. Ίσως είναι μια περαστική κρίση πάντως ζούμε σε μια προνομιακή εποχή. Ξέρω πως τις μέρες τις δικές μας θα γίνουν πράγματα... Καλή χρονιά!
καλή χρονιά και σένα,καλέ μου φίλε!χαίρομαι πολύ που με ξαναεπισκέφτηκες.τον ίδιο κόμπο νιώθω κι' εγώ πάντα τέτοιες μέρες: ένα κοκταίηλ χαράς+ανυπομονησίας. πρέπει όμως γρήγορα να μας περάσει γιατί προβλέπεται σκληρός χειμώνας (όπως λένε...)
Δημοσίευση σχολίου