23 Δεκ 2008

Ρεβόλβερ



Όταν πέθανε ο Χάρισον, ένιωσα σαν να πέθανε κάποιος πολύ αγαπημένος θείος. Έχω μια πολύ ζωντανή σχέση μαζί τους. Ακόμα και στα δεκάξι που άκουσα ξαφνικά κλας και πίστολς , τους απαρνήθηκα ηχηρά, σαν να είχα τσακωθεί με τον πατέρα μου για πρώτη φορά. Τώρα είμαι τριαντατριών, δηλαδή πολύ πιο μεγάλος απ' την ηλικία που είχαν όταν διαλύθηκαν. Στην ηλικία μου είχαν ήδη κάνει ο καθένας δύο- τρεις σόλο δίσκους, είχαν μπει σε κλινικές αποτοξίνωσης, είχαν ήδη παιδιά, είχαν κουρευτεί-αφήσει μούσι-ξανακουρευτεί, τους είχαν ήδη για δεινόσαυρους. Όλα είχαν ήδη γίνει,μέσα σε οκτώ χρόνια, και για να είμαι πιο ακριβής από το τέλος του '65 μέχρι το '67. Μέσα στη διετία αυτή κυκλοφόρησαν τα: RUBBER SOUL, REVOLVER, SGT PEPPERS. Τρεις δίσκοι που τους μετέφεραν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τον ασφαλή και δίχως ρίσκο ήχο του ποταμού Μέρσευ,στον πολυδιάστατο ήχο της πραγματικότητας.Μέσα σε δύο χρόνια όλα από μαυρόασπρα έγιναν έγχρωμα.
Ειδικά το ΡΕΒΟΛΒΕΡ είναι ένας δίσκος που ακούω πολύ συχνά τελευταία. Πιστεύω ότι είναι ο ιδανικός δίσκος για περιόδους μεταβατικές(όπως αυτή που περνάω ή περνάμε),ένας δίσκος -μεταίχμιο, για ανθρώπους που αλλάζουν, "σκληραίνουν" τον ήχο τους όχι από στυλ, αλλά από ανάγκη. .Όλα γίνονται κάτι άλλο και αυτό αρχίζει επιτέλους να φαίνεται. Υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι δίσκοι, οριακοί, το BRINGING IT ALL BACK HOME ή το PET SOUNDS ας πούμε προηγήθηκαν και το ΡΕΒΟΛΒΕΡ έχει κάτι απ' τη "μυρωδιά"τους.Αποπνέει κι' αυτό μια αίσθηση απελευθέρωσης από τις παλιές "φόρμες" που μας βαραίνουν. Έχει κάτι απ' το :"αφήνω τον παλιό κόσμο και χωρίς να τον διαλύσω εντελώς,παίρνω ότι μου χρειάζεται κι' οδεύω προς κάτι καινούργιο".
Τα μισά, περίπου, τραγούδια του δίσκου διατηρούν κάτι από τους "μαυρόασπρους" χρόνους:απευθύνονται πάλι σε κάποιο κορίτσι,υπάρχει ακόμη λίγη "βρετανική εισβολή" και ψήγματα του γνώριμου ήχου που τους καθιέρωσε. Όμως ο βήχας που ακούγεται στην αρχή, πριν απ' το ΤΑΧΜΑΝ, μας προετοιμάζει για ένα δίσκο πιο τσαλακωμένο, πιο ρέμπελο, πιο ειλικρινή, που δε κρύβει τις ατέλειες του. Αγαπώ σχεδόν τα πάντα στο ΡΕΒΟΛΒΕΡ. Τα ELEANOR RIGBY και FOR NO ONE έχουν κάτι από τη σοβαρότητα και το μεγαλείο των ελαιογραφιών του COURBET, παιδάκια και τα δυο ενός τολμηρού και τόσο ώριμου, παρά τα εικοσιτρία του, Μακάρτνει, το "ξεσηκωτικό" TAXMAN με τις σοσιαλίζουσες αποχρώσεις του και τις κοφτερές κιθάρες του, το τεμπέλικο και όλο υπονοούμενα I'M ONLY SLEEPING,την υπέροχη μπασογραμμή στα TAXMAN, SHE SAID, AND YOUR BIRD CAN SING, DOCTOR ROBERΤ,το σαν παιδικό σχέδιο YELLOW SUBMARINE, το τρισδιάστατο TOMORROW NEVER KNOWS του Λένον που τελειώνει τον δίσκο και που μοιάζει σαν ν' αφήνει μια πόρτα ανοιχτή στο μέλλον. Κι άλλα πολλά.
Ο ήχος του Ρεβόλβερ δεν είναι ρετρό, αν και γράφτηκε πριν σαραντατόσα χρόνια, βρίσκει κανείς στοιχεία που συνεχίζουν να ισχύουν και σήμερα: παραμόρφωση, λούπες κλπ. Υπάρχει επίσης ένα άνοιγμα σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις, όχι με τη διάθεση ενός δυσκοίλιου πειραματισμού, αλλά με τη χαρά που νιώθουν τα παιδιά όταν ανακαλύπτουν κάτι, έτσι πλάι στις ηλεκτρικές κιθάρες έρχονται και δένουν τα κόρνα και τα σιτάρ συμπληρώνοντας την γιορτή. Σε όλο το δίσκο υπάρχει μια ατμόσφαιρα μυστικού ηλεκτρισμού, σαν να βρισκόμαστε λίγο πριν μια μεγάλη αποκάλυψη. Εδώ σιγοβράζουν όλα όσα θα εκραγούν αργότερα στο SGT PEPPER και θα ανθοφορίσουν στο ΛΕΥΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ.
Ο δίσκος έχει και αδυναμίες, μια επιπόλαια, ξώπετση ακόμα, αντιμετώπιση της Ινδικής Μουσικής (LOVE YOU TO) απο τον Χάρισον, που αργότερα βέβαια μας έδωσε πιο εμπεδωμένα δείγματα, κάποια αφέλεια δεκαετίας 60 στους στίχους (σ' αυτόν το τομέα ο Ντύλαν τότε τα κατάφερνε καλύτερα), και μερικές ατέλειες στη παραγωγή ,που μπορεί σήμερα βέβαια να Θεωρούνται και προτερήματα. Αδυναμία, επίσης, μπορεί να θεωρηθεί και ο δισταγμός που νιώθει κανείς λίγο πριν εγκαταλείψει για πάντα το παλιό του πρόσωπο, και το 1966 όλοι, και οι μουσικοί της ποπ φυσικά, πρέπει να ένοιωθαν κάπως έτσι.
Ποιο το νόημα να ακούμε το Ρεβόλβερ σήμερα, τώρα που όλα συμπιέζονται σε μικροσκοπικά φλασάκια; Τι έχουμε να κερδίσουμε από ένα βινύλιο του '66 τώρα που όλοι μιλάνε για ανατροπή των αξιών και ενός κόσμου που ακόμα και οι Μπιτλς είναι μέρος του; Πιθανόν οι περισσότεροι να μη κερδίσουν τίποτα. Όσοι έχουν αυταπάτες και θεωρούν ακόμα ότι οι Μπιτλς ήταν οι ελαφριοί και οι Στόουνς οι σκληροί, όσοι χωρίζουν τα πράγματα σε Παναθηναικούς και Ολυμπιακούς, καλούς και κακούς,παλιούς και νέους, είναι καταδικασμένοι να μη καταλαβαίνουν τίποτα, ούτε τους μεν ούτε τους δε, ούτε καν τον εαυτό τους.

πηγή για εικόνα-lineout.the stranger.com

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ναι, ΝΑΙ!!
Ζήτω οι Μπητλς, σκατά στους Στόουνς και χρόνια πολλά! Τα λες καταπληκτικά!

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου εξαιρετικό το κειμενό σου. Είναι συγκλονιστικό ότι τραγούδια σαν το Yellow Submarine και Eleanor Rigby ήταν Νο1 για 4 εβδομάδες το καλοκαίρι του '66. Κάτι σαν τον Χατζηγιάννη σήμερα με τη (μεγάλη) διαφορά ότι τότε ο κόσμος άκουγε μαγεμένος στοίχους και μελωδία σαν αυτή του Eleanor Rigby. Ακόμα αναρρωτιέμαι πως γίνεται κομμάτια με τόσο δύσκολο στοίχο, με τόσο σκληρό θέμα, να γίνεται το πιο δημοφιλές κομμάτι. Ο κόσμος στους δρόμους, τα λεωφορεία, τα μπαρ να τραγουδά:

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

Eleanor rigby died in the church and was buried along with her name
Nobody came
Father mckenzie wiping the dirt from his hands as he walks from the grave
No one was saved

All the lonely people
Where do they all come from?
Είναι απίστευτο.

Όσο για τη σύγκριση Beatles - Stones παλαιότερα συζητούσε με ένταση και πάθος με φίλους και γνωστούς προσπαθώντας να ξεκαθαρίσω το αυτονόητο: ότι δεν μπορούν να συγκριθούν καθώς η καλλιτεχνική αξία των Beatles είναι ανυπέρβλητη. Είναι σαν να συγκρίνεις (απο αρχιτεκτονικής απόψεως) τις Πυραμίδες με την Ακρόπολη. Σαν να συγκρίνεις το Φεγγάρι (Stones) με το Ήλιο.
Σήμερα έχω αλλάξει στάση: αν κάποιος ξεκινήσει κουβέντα για το ποιοι ήταν καλύτεροι απλά δεν βγάζω άχνα. Τι να πω; Απλά πιστεύω ότι υπάρχει διαφορά επιπέδου η οποία δεν επιδέχεται σύγκρισης.

raz είπε...

papado-συμφωνώ, αν και στο κείμενο μου δεν ήθελα να μειώσω τους stones, κυρίως ήθελα να υπογραμμίσω το στείρο αυτής της αντιπαράθεσης ;-)
οι rolling stones είναι ένας άλλος, διαφορετικός, πλανήτης.

αρχείο

www.slowfood.com

επισκεπτεσ:

count website traffic

Αναγνώστες