Βυθός και Επιφάνεια

Σηκώνεις το κεφάλι σου και βλέπεις τους ανθρώπους από κάτω. Είναι , όπως και συ, επισκέπτες του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Στέκονται και περπατάνε ανυποψίαστοι στη, σαν θάλασσα, γυάλινη επιφάνεια. Και συ, σαν απ’ τον πάτο του βυθού, τους παρατηρείς. Είναι ευφυής ο τρόπος στησίματος του Νέου Μουσείου. Η παραπάνω εικόνα, μαζί με τόσες άλλες, το αποδεικνύει . Η σχέση βυθού-επιφάνειας είναι πανταχού παρούσα τόσο μέσα στο κτίριο, όσο και γύρω ( αλλά και κάτω) απ’ αυτό. Σαν βυθό που αποκαλύφθηκε, βλέπεις τη παλιά πόλη, κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα αιώνων. Αρχαίοι διάδρομοι, πιθάρια και μωσαϊκά, φαίνονται κάτω απ’ το γυαλί. Ησυχία. Πάνω απ’ το γυαλί, η θορυβώδης επιφάνεια, οι φωνές των ξεναγών, οι φθαρτές ψηφιακές μηχανές και τα θνησιγενή ολσταράκια. Παρατηρείς τη σύγχρονη πόλη, μπετόν και γκαζόν, κατακόκκινοι τουρίστες που συνεχίζουν να φωτογραφίζουν τα πάντα, Πακιστανοί πουλάνε «σομπρέρο» στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μες το λιοπύρι. Η επιφάνεια αγνοεί ότι κάποτε κι’ αυτή θα γίνει βυθός. Ευτυχώς.