Ε. Η "Ελίτ"

Η "Ελίτ" της πόλης. "Πετυχημένοι" όλοι τους, σε "καλές'' δουλειές, σε τράπεζες και σε γραφεία, ελαφρά αξύριστοι, με τζελ στο μαλλί, λιάζονται, σαν τα τεμπέλικα σκυλιά, στα καφέ, το μεσημέρι.
Ρουφάνε επιδεικτικά,  φρέντο και χλωμό χειμωνιάτικο ήλιο, καθισμένοι σε καρέκλες σκηνοθέτη. Σκηνοθετούν, θα λεγες, χωρίς ούτε μια κίνηση, μόνο με το βλέμμα, τις μικρές δροσερές περαστικές, τις ανυποψίαστες καρδιοκλέφτρες, σε μια φανταστική, δικής τους έμπνευσης, ταινία, με δράση και άφθονο σεξ, οπού τα θηλυκά υποτάσσονται  και τ'  αρσενικά, δηλαδή αυτοί, υποτάσσουν. Ένα ρεσιτάλ κοινοτοπίας, δηλαδή...
 Σε μια χώρα που εξακολουθεί πορεύεται με ληγμένες έννοιες και σύμβολα, είναι λογικό να "μεσουρανούν" υπερτιμημένες μετριότητες. Ας μη φάμε άλλο κουτόχορτο. Τι νόημα έχει, στις μέρες μας, να περιφέρεται κάποιος στους δρόμους, στη τιβι, ή στις κλίκες, ως πετυχημένος; Ως πότε θα θεωρούμε εξελιγμένο, ειδικά σ' αυτόν τον τόπο, το τύπο που "σκοτώνει" για να ανέλθει, που πατάει όλους τους άλλους για ν' ανέβει. Και δεν μιλώ, τόσο για τους "επιτυχημένους'' στο περιορισμένο πλαίσιο της ελληνικής περιφέρειας, που μπορεί να έχουν και τη πλάκα τους, έτσι όπως κυκλοφορούν σαν ψευτογιάπικα καρτούν , κυρίως μιλώ για τα πρότυπα αυτών, που είναι και τα πιο "δηλητηριώδη".

Η περίπτωση, ας πούμε, του τραγουδιστή Χατζηγιάννη, είναι αντιπροσωπευτική αυτής της τάσης: Τριαντακάτι επιτυχημένος,όσο πρέπει "μορφωμένος", ατσαλάκωτος, με ανασηκωμένο το φρύδι , με ανασηκωμένο το γιακά του πανωφοριού του, για να αφήνει μιαν υποψία ατίθασου παρελθόντος στο σιδερωμένο παρόν του. Θα ήμουν ψεύτης και ξεπερασμένος, εάν έλεγα ότι ο Χατζηγιάννης δεν είναι αυθεντικός επειδή δεν είναι  π.χ. λαικός ή ροκ ή αριστερός, ( ο ίδιος, βέβαια, μπορεί να νομίζει ότι είναι και τα τρία!),γιατί η παραπάνω έννοιες είναι τόσο θολωμένες από μόνες τους, πια, που δεν οδηγούν, απαραίτητα, στη γνησιότητα. Αντιθέτως, ναι,  ο παραπάνω ποπ(;) τραγουδιστής είναι "αυθεντικός", με τη έννοια του, ότι εκφράζει όλη αυτή τη γενιά της "πετυχημένης" ελίτ, όλα αυτά τα παιδιά που μοιάζουν σίγουρα για τον εαυτό τους, αλλά κατά βάθος δεν ξέρουν που πηγαίνουν. Κι αυτά τα παιδιά, με τη σειρά τους, ή τέλος πάντων, μερικά απ' αυτά, αποτελούν τη κύρια μάζα των κομματικών νεολαιών,  μια μάζα με ορίζοντα μικροαστικό, δίχως ίχνος ουσιαστικής πολιτικής σκέψης. Και φυσικά, οι πολιτικοί του μέλλοντος,  θα γεννηθούν μέσα από κει , αν και φοβάμαι, ότι, εν μέρει, έχει γίνει, ήδη, αυτό...

Η επιφάνεια τείνει να μας ρουφήξει. Θα σταματήσω εδώ, αλλά θα επανέλθω. Θέλω να τρέξω κοντά στους ανθρώπους που, παρολαυτά  εξακολουθούν και φτιάχνουν  τις  δικές τους ιστορίες, χωρίς να φοβούνται να χαθούν στο δάσος. Μια νέα ταπεινότητα πρέπει να γεννηθεί,  μια νέα καρποφόρα "φτώχεια", που θα ορίσει εκ νέου το παιχνίδι της δημιουργίας, για κάθε έναν από μας,και δεν μιλώ, φυσικά, μόνο για τους καλλιτέχνες...