Στον Αφρό

Έπιασαν οι ζέστες.  Ηλικιωμένος εραστής βγάζει βόλτα  στη παραλία τον δεύτερο του γάμο, μια Βουλγάρα νοσοκόμα όλο νάζι. Τα δωμάτια με "θέα στη θάλασσα"  περιμένουν τους συνταξιούχους με τα κουπόνια απ' την Εργατική Εστία . Θα ξεκαλοκαιριάσουν κοιτώντας την ίδια θέα , αμίλητοι, μέχρι το βραδινό δελτίο των οκτώ. Ζευγάρια ηλικιωμένων, ζευγάρια νέων σαν ζευγάρια ηλικιωμένων.
Σε μια βιτρίνα φωτογραφείου, κορνιζαρισμένοι νεαροί νεόνυμφοι ποζάρουν αφύσικα ευτυχισμένοι, δίπλα σ' ένα συντριβάνι. . Ίσως, αργότερα, ένα κρύο βράδυ του χειμώνα,    η σχέση τους ν' "αυτοκτονήσει" με τα μαξιλάρια του καναπέ,  μπροστά σ' ένα σήριαλ.

Παντού κουβέντες στον αφρό, όλα ανακατεύονται γλυκά:  οι σαμπανιζέ ερωτικοί αναστεναγμοί άλλης μιας ξανθιάς, οι μεταγραφές του Θρύλου, η οικονομική κρίση. Όλα αντιμετωπίζονται  με μια αστεία, μελιστάλαχτη, σοβαρότητα. Τουλάχιστον εδώ ακόμα χαμογελάς. Στην Αθήνα, που κατέβηκα τις προάλλες, οι ταξιτζήδες αναλύουν και οι γριές δαγκώνουν. Μέσα σε ιδρωμένα τρόλεϊ, εκστομίζονται πολύ βαριά πράγματα, νομίζεις ότι όλα σε λίγο θα σκάσουν. 

Εδώ τουλάχιστον ο κόσμος, γκρινιάζει για τη κρίση, ενώ παράλληλα ποτίζει τις τριανταφυλλιές του.

"Οδηγίες για να νοιώσεις σίγουρη για τον εαυτό σου " γράφει στο εξώφυλλο ένα γυναικείο περιοδικό. Μόνο τα έντυπα συνεχίζουν να ναι σίγουρα.  Το μόνο για το οποίο εγώ αισθάνομαι σίγουρος, είναι ότι δεν θέλω  να βλέπω την κατάσταση σαν εξιδανικευμένη καρτ ποστάλ, αλλά ούτε και σαν κηδεία. Λίγο πιο δίπλα  ένας άνδρας χαζεύει, δήθεν ανέμελα, ένα πορνοπεριοδικό , και  στο μυαλό μου, αμέσως, έρχεται αυτή η σκηνή.
Καλό μας καλοκαίρι...