Οδήγησα με φίλους ως τις αρχές των μικρασιατικών παραλίων προσπαθώντας (μάταια) να συνδέσω αυτά που τόσα χρόνια έχω ακούσει με αυτά που, φευγαλέα, σαν επιπόλαιο βιντεοκλίπ, βλέπω. Κάτω απ' το γκρίζο ουρανό και μ' ένα γκρίζο αμάξι προσπερνώ : Ελλήσποντος, Καλλίπολη, Δαρδανέλια, Τένεδος. Τοποθεσίες με ονόματα φορτισμένα, έχουν μετατραπεί ,εδώ και καιρό, σε σύγχρονες μελαγχολικές λουτροπόλεις, όλο πλαστικό κιτς, πορτραίτα του Κεμάλ και προπαγανδιστικά τουριστικά πακέτα.
Σε μια εποχή που η Ελλάδα πνίγεται στα δικά της, ελπίζοντας ίσως μόνο σ΄ένα λυτρωτικό κλάμα που θα την πάει παραπέρα , οι "γείτονες", σαν ασταμάτητη καλοκουρδισμένη μηχανή, ισορροπούν ανάμεσα στην οθωμανική και στην κεμαλική τους υπόσταση ,δίχως τύψεις, με το βλέμμα μπροστά. Έτσι λοιπόν "προχωράει" η Τουρκία, σαν νεοοθωμανικό ισοπεδωτικό ρομπότ, που αγνοεί ότι έχει προηγηθεί ή ότι έχει , η ίδια, προκαλέσει...
Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι πιο σημαντικό, η ισοπεδωτική "πρόοδος" ή τα ειλικρινή ερείπια...
3 σχόλια:
τα ερείπια των αλλονων ποιος τα σεβάστηκε ποτέ? Οι εκκλησιες φυτρωμένες μέσα σε αρχαίους ναούς, μιναρέδες τοποθετούνται δίπλα σε εκκλησίες κ μετατρεπονται σε τζαμια. Είναι μεγάλο θέμα τι είναι σωστό κ τι όχι. Εδώ τα δικά μας τα παλαιά τα γκρεμίζουμε για να γεμίσουμε τους δρόμους με πινακίδες απο νέον.
Ωραία βόλτα πάντως :)
@ Ορίων 'Δ-
σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, μεγάλο θέμα όντως, άλλοι τη βρίσκουν με το να κλαίνε πάνω απ' τα ερείπια, άλλοι πάλι σφυρίζουν αδιάφορα καταπατώντας τα... πολλές φορές, μάλιστα, κλαίνε καταπατώντας!
τι να λέμε τώρα...
αυτό το Σ.Κ. πήγα και στην Ίμβρο, και μίλησα με κάτι Ρωμιούς ηλικιωμένους, υπάρχει πολλή πίκρα για την Ελλάδα (τώρα το Ελληνικό Κράτος τους πληρώνει και τους στέλνει πίσω στο νησί για να ξεκαλοκαιριάζουν εκεί , μες τα χαλάσματα)
λέγεται οργανωμένη εξωτερική πολιτική ευρωπαϊκής χώρας αυτό;
Δημοσίευση σχολίου