Ζωή Σαν Δίσκος

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν ξεμπερδεύουμε ποτέ με όλα όσα έχουμε δει ή ακούσει. Ακόμα κι αυτά που ούτε να τα δεις θες ξανά, ούτε και να τ' ακούσεις, όσες φορές κι αν τα πετάξεις, πάλι εδώ θα είναι. Ξανά και ξανά. Είτε πρόκειται για θλιβερές αναβιώσεις, για  πράγματα δηλαδή που, κατά βάθος, δεν τα χρειαζόμαστε πια, αλλά, από βίτσιο ή από  αδυναμία, τα ανασύρουμε, κάθε τόσο,  απ’ το σκότος του ντουλαπιού μας , είτε πρόκειται για πράγματα του παρελθόντος που διεκδικούν το μερίδιο τους στο παρόν,κι αβίαστα όμως, σαν τους παλιούς καλούς φίλους, επανέρχονται κάθε τόσο στη ζωή μας,   κάνοντας μας να βιώνουμε την ψευδαίσθηση ενός διαρκούς ΤΩΡΑ.

   Δίσκοι (αλλά και ταινίες και βιβλία) που μπορεί να δημιουργήθηκαν, σε, άγνωστα κι  απρόσωπα  στούντιο ή ερημικά  δωμάτια όλο καπνούς και χαρτιά, μεταμορφώθηκαν , απ' τη δική μας υπερβολική αγάπη, από ξένο σώμα, σε υπόθεση τόσο  προσωπική, έτσι που για μια στιγμή νομίζαμε ότι  φτιάχτηκαν ειδικά για μας.  

Ακόμα και αν για κάποια απ’ αυτά ντρεπόμαστε πλέον πολύ, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι όλα αυτά μαζί, σαχλά,σοβαρά ή μη, συνθέτουν ,μαζί με όσα άλλα ζούμε, τις διαφορετικές περιόδους της ζωής μας. Όλα άφησαν κάτι από τον εαυτό τους επάνω  στο πετσί μας, κάτι στον τρόπο που μιλάμε ή και  στον τρόπο που περπατάμε μέσα στη πόλη: Το βήμα ελευθερίας του Antoine Doinel προς τη θάλασσα , το τρέξιμο του Renton του ήρωα του Trainspotting, το μουστάκι του Λοχία Πέπερ ή   τα χίλια επίθετα με τα οποία «στόλισε» ο Τσιτσάνης τις γυναίκες των τραγουδιών του, αυτά και άλλα πολλά, φώτισαν αλλιώτικα την ρουτινιάρικη ζωή μας. Μιας ζωής που, έχουμε καταλάβει πλέον, ότι  δεν είναι σχεδόν ποτέ σαν  τραγούδι (ή σαν  ταινία ή σαν βιβλίο) γι αυτό και έχει τόσο βαθιά ανάγκη για   όλα τα παραπάνω. Γι' αυτό κι ο τίτλος του κειμένου αυτού είναι, λιγάκι, παραπλανητικός, θα πρεπε να λέει: Zωή Ποτέ Σαν Δίσκος ή κάτι τέτοιο...

Παρ' όλα αυτά , υπήρξαν  και οι παρεξηγήσεις: πολλοί  μπερδεύτηκαν.  Ακόμη και κάποιοι από εμάς, παιδιά της κασέτας, έφηβοι των σιντί και ενήλικοι των Mp3, ίσως να την έχουμε ήδη πατήσει έστω και μια φορά.  Υπήρξαν δηλαδή, κάποιοι παράφορα ερωτευμένοι με όλα αυτά, κάποιοι που νόμιζαν ότι ζουν ολόκληροι  μέσα σ’ ένα  ποίημα κι απέφευγαν  με νύχια και με δόντια οτιδήποτε έχει να κάνει με την αληθινή  ζωή. «Πέρα απ’ τους δίσκους μου, η ζωή είναι σκάρτη», έλεγαν. Ας δεχτούμε  ότι, ναι, η αληθινή ζωή είναι ένα σκάρτο και βρωμερό και σάπιο παραμύθι, εμείς όμως  δεν πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε και αν γίνεται να τ' αλλάξουμε; Για ποιόν άλλον  λόγο, εάν όχι γι’ αυτόν, σπαταλήθηκαν τότε οι ρεμπέτες,ξελαρυγγιάζονταν οι πανκ και δάκρυζαν τα γλυκά μοναχικά κορίτσια της αμερικάνικης υπαίθρου;Σίγουρα όχι πάντως για κάποιους άτολμους, μονήρεις ελιτιστές.

Ποτέ δεν μου άρεσε η υπερβολική κατανάλωση τέχνης, πόσο μάλλον όταν όλο αυτό πήγαινε κάτω, αμάσητο. Και στην Ελλάδα, κυρίως, και ειδικά στην περίπτωση του τραγουδιού, όπου το «πάθος» περισσεύει, αυτό είναι πολύ συχνό φαινόμενο και έχει πολλές και διαφορετικής φύσεως  «απώλειες».   Δείτε πόσοι πληγωμένοι εγωισμοί και πόσοι τόνοι γκρίνιας έχουν εκκολαφθεί στις αδούλευτες ψυχές αυτών που έχουν «καταπιεί» όλο τον Καζαντζίδη. Δείτε τι άθλια μικροαστικά παλατάκια «έχτισαν » οι στίχοι:   "Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί" για να σταθούμε στις πιο γραφικές περιπτώσεις.
Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες συγκινητικές περιπτώσεις ανθρώπων που ήρθαν τόσο κοντά στο «όνειρο» κάποτε, που λίγο έλειψε να καούνε: τους βλέπεις ακόμα , καμιά φορά, με μόνα λάφυρα κάποιες ξεβαμμένες μπλούζες συγκροτημάτων και ένα «κάτι» που έχουν ακόμα πάνω τους που τους προδίδει,  άσχετα αν αυτό μαράζωσε σταδιακά και φώλιασε στου ΟΠΑΠ τα πρακτορεία  ή  σε κάποιο συνοικιακό συνεργείο αυτοκινήτων.
Υπάρχουν, τέλος, και οι κάφροι(αυτοί κι αν δεν έλειψαν ποτέ...), που δεν καταλαβαίνουν τίποτε απ' όσα ακούνε ή βλέπουνε. Που η ζωή τους είναι όλο τζούφιες "κατακτήσεις" (ή "απώλειες", όταν διανύουν περιόδους "κρίσης"  ). Κι ο σκληρός τους δίσκος, παρολαυτά,  ξεχειλίζει από "κατεβασμένες" δισκογραφίες. Αλλά αυτοί δεν θα νοιάζονται ούτε και γι αυτό το κείμενο, ούτε και για τις συνέχειες του, γι αυτό και δεν θα τους θίξω άλλο.
Αρκετά όμως γκρινιάξαμε. Τα κείμενα που θ' ακολουθήσουν θα μιλάνε για δίσκους, κυρίως. Δουλειά μας δεν είναι να τους αναλύσουμε, άλλοι είναι πολύ καλύτεροι σ΄ αυτό, ούτε να φτιάξουμε όπως όπως μια λίστα με αγαπημένα άλμπουμ. Αξίζει, όμως, να σημειωθεί ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις λίστες και τις μόδες που έρχονται και παρέρχονται, ίσα ίσα μ΄αρέσουν κιόλας, οι πρώτες , γιατί φανερώνουν,με έναν απλό και χειροπιαστό τρόπο, πράγματα για σένα που, κανονικά,  θες χιλιόμετρα κειμένου για να τα εξηγήσεις, και οι δεύτερες, οι μόδες δηλαδή, επειδή τολμούν να παίξουν με σχήματα αμετακίνητα, με έννοιες βαρύγδουπες,  αλλά και με τα δικά μας τα  λάθη και τις επιπολαιότητες, που αλλιώς, κι έξω από κει, θα ηχούσαν πολύ δυσάρεστα. Η βασικότερη ανάγκη μας, όμως, είναι άλλη: Μιλάμε για δίσκους, γι΄αυτό το μεγάλο ή μικρό στρογγυλό πράγμα που ακτινοβολεί ματαιότητα , για να δούμε τη ζωή μας. Κι όπως λέει, κι ένας φίλος μου, διηγείσαι το παρελθόν σου για να δεις καθαρότερα το μέλλον σου.
Ξεκινάμε, λοιπόν!