- Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι ηλικιωμένες κυρίες, που πάνε να γίνουν το αγαπημένο φετίχ του ραζμπλογκ, είναι ότι πιο ενδιαφέρον, επαναστατικό και σουρεαλιστικό βλέπεις σ' αυτή τη χώρα, σ' αυτές συν υπάρχουν αρμονικά κάποια αγαπημένα "αντίθετα" που ευδοκιμούν στο ελλαδικό τοπίο: αγάπη και μίσος, αποφασιστικότητα και διστακτικότητα, συντήρηση και πρόοδος κλπ κλπ
- Παρ' όλα αυτά οι φίλοι,οι περισσότεροι στην δραστήρια δεκαετία των τριάντα, προτίμησαν άλλα πιο ακραία και μοντέρνα σπορ.
- Βάζω τον ανεμιστήρα στο τέρμα.
- Ο τόπος γέμισε εκ νέου υποκριτές , και οι μεν και οι δε(και οι δεν, ακόμη) πιπιλίζουν λόγια που δεν πιστεύουν, λένε υπερβολές, αναμασάνε κακοπαιγμένα σέβεντις στην Πλατεία, όπως θα κάναν στα νιάτα τους κι αυτοί εκεί μέσα, ακούνε όλοι τους Βασίλη(!), και η χώρα ζει καθημερινά πολλαπλές, μικρές επιστροφές στο παρελθόν.
- Και οι πρωταίτιοι του πλιάτσικου παραμένουν έξω...
- Εντάξει , ας το παραδεχτώ, η πολιτική στην Ελλάδα είναι μια χοάνη κοπράνων που σε ρουφά και σε πνίγει, η εικόνα του Ελληνικού Κοινοβουλίου είναι η χειρότερη που θα μπορούσε να γίνει. Η πρόσφατη φαιδρή οπερέτα με τις γαλαζοπράσινες αντεγκλήσεις, για το πότε ήρθε στ’ αλήθεια η δημοκρατία στη σύγχρονη Ελλάδα, απέδειξαν για μια δισεκατομμυριοστή φορά το χαμηλό της κατάστασης και σ’ όλα τα παραπάνω συνέτεινε και η βουβή παρακολούθηση του προαναφερθείσας κοκορομαχίας απ’ τους εκπροσώπους της αριστεράς. Που είναι ο σχεδόν συνομήλικος μου Τσίπρας; Γιατί κανείς δεν πετάχτηκε επάνω να επισημάνει με λόγια καθαρά το γελοίο της κατάστασης σε εποχές, μάλιστα, που οποιαδήποτε περιττή κουβέντα και πράξη μπορεί να αποβεί καταστροφική. Και περισσότερο λυπάμαι για κάποια υγιή μυαλά , που θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα εκεί μέσα, κάποιοι νέοι άνθρωποι που δεν έχουν μπει ακόμα για τα καλά σ’ αυτή τη χοάνη που έλεγα παραπάνω...
- Απ' την άλλη πολύ φοβάμαι ότι τα υψωμένα χέρια δεν οδήγησαν την μεταπολιτευτική Ελλάδα που εγώ θυμάμαι, σε σπουδαία πράγματα. Εντάξει , η φοβερή αδικία, ο χαμένος ιδρώτας(όσων δουλεύουν και δεν κοροϊδεύουν τον εαυτό τους) είναι πολύ ιερά πράγματα. Αλλά πάντοτε κάτι πάει στραβά όταν η γροθιά αρχίζει και σηκώνεται. Κάτι χαλάει σ' αυτή την ακριβή ισορροπία και το ευγενές μετατρέπεται σε χυδαίο. Έτσι, η υψωμένη γροθιά των όψιμων δικτατορικών και μεταδικτατορικών χρόνων, μετατρέπεται σε άσχημη σημαία πλαστική του ογδόντα ,λίγο μετά ξεσαλώνει για το πανευρωπαϊκό και ξεσπαθώνει για το "μακεδονικό". Για μια στιγμή, εκεί γύρω στο 2000 η γροθιά ξεκουράζεται ή μετατρεπόμενη σε χούφτα, ασχολείται με άλλα πράγματα και τώρα, να που πάλι, επιστρέφει με τη μορφή της μούντζας αυτή τη φορά...
- Απ' τον Έλληνα δεν έλειψε ποτέ η «αγανάκτηση», τριάντα τόσα χρόνια που θυμάμαι το εαυτό μου , αγανακτισμένος ήταν πάντα , αλλά πάντα με τους απέξω, ποτέ με το δικό του σπίτι. Το είχε καταλάβει καλά αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου, και του το καλλιέργησε στο έπακρο, βγάζοντας του και άλλα, ακόμα πιο χαμηλά ένστικτα. Δεν είναι τυχαίο , ότι η αυστηρή πατερναλιστική του φιγούρα, εμφανίστηκε και πάλι νεκραναστημένη , σαν υπενθύμιση (?), στις κολώνες της πολύπαθης μας πόλης. Η μορφή του υπερήλικα οργισμένου Μίκη Θεοδωράκη στα Προπυλαια είναι άλλη μια απόδειξη των παραπάνω. Ο Έλληνας δεν έχει, ακόμα, μάθει να δρα ώριμα από μόνος του, χωρίς την θαλπωρή του όποιου εθνικού του ή ιδεολογικου του πατερούλη.
- Τα υπόλοιπα είναι χιλιοειπωμένα: Ασφυξιογόνα αέρια , Ακροδεξιοί Ροπαλοφόροι, Γιαούρτωμενοι εκπρόσωποι, Μαλί της γριάς, Φρικτά πράσινα φωτάκια και δώδεκα εκατομυρια οικονομικοι αναλυτες .
- Μα πιο πολυ με στεναχωρουν οι φίλοι που δεν καταλαβαίνουν...
- Το παρόν μπλογκ δεν πέθανε, απλά αναρωτιέται προς τα που να συνεχίσει. Μπαϊλντισμένο μες την Έρημη Χώρα στέκεται στο σταυροδρόμι με τις πολλές πινακίδες και δεν ξέρει ποιον δρόμο να πάρει. Έτσι ακριβώς νοιώθω, έρημος και αναποφάσιστος.
