Η Παραμονή

Κάθεσαι πια, σχεδόν, αποκλειστικά στο σπίτι. Έχεις τώρα δύο μπέμπηδες να φροντίζεις. Κάθεσαι , παραμονή Πρωτοχρονιάς μπροστά στη τι βι. Αρχικά ο "Πυργος του Νταουντον" και μετά το «Στην Υγειά Μας Ρε Παιδιά» . Ηθοποιοί τραγουδάνε φάλτσα κατακρεουργώντας ότι απέμεινε απ το ελληνικό τραγούδι. Κλείνεις, και πιάνεις το μολύβι. Κάθεσαι και σχεδιάζεις τα μωρά σου τη λιγοστή «πολύτιμη» ώρα που κοιμούνται . Όσα στιλ κι αν προσπαθείς να επιστρατεύσεις , αποτυγχάνουν. Από μόνα τους , οι κανόνες του σχεδίου και οι διαφορετικές μορφές του μέσα στην Ιστορία της Τέχνης, εδώ , σου είναι εντελώς άχρηστα. Τώρα έχεις να κάνεις με το πιο χειροπιαστό κομμάτι της πραγματικότητας. Τώρα δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τον David Hockney και τις «λύσεις» του.

 Ξεκινάς σιγά σιγά με το μολύβι, με προσοχή κι αμηχανία, λες και θα σπάσουν ,από σχεδιαστικό λάθος σου, τα δύο «εύθραυστα» μοντέλα. Ερωτήματα πολλά σε τριγυρίζουν: πως θα προχωρήσω από δω και πέρα ; θα μπορέσει να ενταχθεί η νέα αυτή φάση της ζωής σου στην πολυπόθητη δημιουργική διαδικασία; θα μας ρουφήξει τελικά όλους,  η βαριά κι ασήκωτη καθημερινότητα;

Αυτά και άλλα σκέφτεσαι καθώς ακούς έξω απ το παράθυρο τα πυροτεχνήματα. Συνειδητοποιείς ότι ήρθε το 2013. Τα «βαθιά» ερωτήματα σου μένουν μετέωρα και σαχλά μπροστά στην  αδιάψευστη εικόνα τεσσάρων ματιών που σε κοιτάζουν με απορία.

Καλή Χρονιά!