Πρέπει ,νομίζω, συχνότερα να τιμούμε τους ζωντανούς, αυτούς που συνεχίζουν. Τους νεκρούς , είναι αλήθεια, ειδικά στην Ελλάδα, τους προτιμούμε , και είναι πιο εύκολο σ’ αυτούς να ξεχνούμε όλα τα πληκτικά και τα δυσάρεστα που είχαν ως ζωντανοί και να κρατούμε τα πιο «ηρωικά» και αιχμηρά τους στοιχεία, κατατάσσοντας τους συχνότατα στην κατηγορία των ημίθεων. Γι αυτό , πιο πολύ αγαπάμε τον Cobain απ τον Dave Grohl , τον Lennon απ τον McCartney.
Ο Μακκα , όμως, έκανε και κάνει πάντα τη δουλειά του. Συχνά τον κατηγορούν για διάφορα: για ελαφρότητα (λες και ένας άνθρωπος της ποπ πρέπει να είναι οπωσδήποτε φιλόσοφος), επιπολαιότητα, έλλειψη μέτρου, τον αντιμετωπίζουν σαν ζωντανό μουσείο των Beatles, τα φριχτά κουτσομπολίστικα social media τον παρουσιάζουν περίπου σαν το βρετανό Πασχάλη.
Συχνά ξεχνούμε ότι απ το ’66 και μετά αυτός έκανε τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα στους Beatles, στα 24 του έγραφε τραγούδια-νουβέλες που περιέγραφαν με ακρίβεια κι ευαισθησία την αγγλική κοινωνία με όλη αυτή τη μελαγχολία και την υγρασία που τη χαρακτήριζαν. Κι επιτέλους δεν επαναπαύτηκε , δεν στρογγυλοκάθισε στο μύθο του παχαίνοντας και πίνοντας μπύρες. Έψαξε για άλλα στυλ ,σε όλο το φάσμα της λεγόμενης μοντέρνας μουσικής . Δεν φοβήθηκε τα σουξέ.
Πιο λαϊκό παιδί απ τον Λένον και τον Τζάγκερ παρά την έμφυτη αριστοκρατικότητα του , πιο δεμένος με την Ιρλανδό-Κελτική παράδοση του Λίβερπουλ παρόλο που μικρός ξεσήκωνε τον Eddie Cochran και τον Ray Charles, αυτός είναι ο πατριάρχης της Βρετανικής Ποπ.
Και χθες είχε
γενέθλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου