ΜΙΑ ΤΑΜΠΕΛΑ

Την φωτογραφία την τράβηξα ένα καυτό μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη, στην περιοχή της Ροτόντας. Το κορίτσι περιμένει ίσως ένα ταξί, αλλά ίσως και να μην περιμένει τίποτα.
Άραγε ξέρει ότι στη ταμπέλα ,που βρίσκεται πάνω απ΄το κεφάλι της, ο χιουμορίστας (ή μήπως ανυποψίαστος;) καταστηματάρχης εμφανίζει έννοιες που η μεταξύ τους σχέση γέννησε, ειδικά στην Ελλάδα, πολλές παρανοήσεις;
Μπορούμε με τη αυθαίρετη χρήση της έννοιας "ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΙ" να ξεμπερδέψουμε με το δίλημμα ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ-ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ; Φτάνει να τρώμε κάθε χρόνο το Πάσχα MacΣαρακοστή για να νιώσουμε οτι έχουμε παντρέψει τους δύο διαφορετικούς εαυτούς μας;
Όλα αυτά έχουν απασχολήσει, εδώ και, τουλάχιστον ένα αιώνα, πολλούς. Η σύγκρουση των δύο κόσμων (ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ-ΠΑΡΑΔΟΣΗ) δημιούργησε ,εκτός από αριστουργήματα, και ανθρώπους χαμένους στην ομίχλη της ημιμάθειας. Όταν επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε τις παραπάνω έννοιες, σαν σχήματα κλεισμένα στον εαυτό τους, αγνοώντας τον έξω κόσμο, τότε έχουμε χάσει τη μπάλα. Τι να μας κάνουν τότε τα συνεχή "παντρέματα", οι μίξεις και το ξαναζεσταμένο παραδοσιακό; Μια βαθιά συντηρητική κοινωνία ακόμα και τα ανακατέματα τα κάνει με τρόπο συντηρητικό, με αποτέλεσμα να τρώμε πολλές και άνοστες σούπες.
Ο κόσμος μας είναι υπέροχα μπερδεμένος. Προχθές το βραδύ είδα το συγκρότημα IMAM BAILDI που έπαιζε Μάρκο και Τσιτσάνη μ΄ ένα τρόπο ακομπλεξάριστο, αθώο και αντινοσταλγικό. Από κάτω παιδιά με φράντζες και καρώ παπούτσια χοροπηδούσαν με τη (λουπαρισμένη) φωνή των ρεμπετών απ' τα βάθη των χρόνων. Το θέαμα τελικά, ήταν σαν κάτι απ' το μέλλον..
Καταλαβαίνετε τη θέλω να πώ; Δεν χρειάζεται βία. Όλα θα βρούν τη θέση τους. Δεν γίνεται "ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΣ" με το ζόρι, κι' απ' την άλλη , όσες αναβιώσεις και να επιχειρήσουμε τη "ΠΑΡΑΔΟΣΗ" δεν τη σηκώνουμε απ' το νεκροκρέβατο της. Ήρθε ο καιρός για το ξεπέρασμα των εννοιών, ή μάλλον καλύτερα, ήρθε ο καιρός να διορθώσουμε τις ήδη χαλασμένες.

ΥΓ. Λέτε να τα ξέρει όλ 'αυτά η Θεσσαλονικιά της φωτογραφίας και γι' αυτό να λάμπει;