ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ

Παρατηρώ τους ανθρώπους στο κατάστρωμα, επιστρέφοντας από Σκύρο. Μοιάζουν όλοι τόσο "θεατρικοί", έτσι όπως φωτίζονται από τις πρωινές ακτίνες. Οικογένειες, ζευγάρια, γέροι, παιδιά. Έλληνες, ξένοι, γύφτισσες με αινιγματικά μοτίβα στο φουστάνι και ολοφάνερα σκοτεινά κενά ανάμεσα στα δόντια. Συνταξιούχοι, αδειούχοι, πτυχιούχοι. Όλοι απλωμένοι στο κατάστρωμα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όλοι περασμένοι απ' το βερνίκι των διακοπών: μαυρισμένοι, αθώοι και διαυγείς. Μερικοί θα είναι λυπημένοι, άλλοι πάλι κουρασμένοι ή απλά αφηρημένοι. Σχεδόν όλοι ξαναβρίσκουν, μουδιασμένοι, τον πραγματικό εαυτό τους. Ο συνταξιούχος θα επιστρέψει στα φάρμακα του, στις ειδήσεις του, των οκτώ. Ο Γάλλος με το σορτσάκι, θα επιστρέψει στο καλό του το κρασί και στη σοβινιστική του αυτάρκεια. Ο αιώνιος φοιτητής θα ξαναβρεί το αιώνιο "μπάχαλο" του, αδυνατώντας, όπως πάντα, να αντιληφθεί πραγματικά την ουσία της εξέγερσης και ,εντέλει, της ελευθερίας.
Και φανταστείτε πως βρισκόμαστε ακόμα στη μέση του καλοκαιριού. Κι΄ άλλοι πολλοί θα πάνε και θα ρθούνε. Κι εγώ πάλι θα κάθομαι σ' ένα κατάστρωμα, να τους παρατηρώ.