Η μαγκιά του Γιώργου Μάγγα

Ήρθε στο Σουφλί, το πρώτο χειμωνιάτικο Σάββατο της χρονιάς. Φεγγοβολούσε σαν άστρο διαρκείας .Βγήκε μέσα από κάτι καζάνια γεμάτα τσίπουρο, σαν τον Σινάτρα, μ' ένα φως να τον ακολουθεί μέχρι το πάλκο. Εκεί τον περίμενε η γυναίκα του, αυστηρή και στοργική μαζί, τον κανάκευε από νωρίς για να βγει, είναι ένα "κόλπο" για να φτάσει η αγωνία στο ζενίθ. Πιο πίσω μια υποτυπώδης "μπάντα της λέσχης των μοναχικών τσιγγάνικων καρδιών", δηλαδή τύμπανα, και ένα μεθυσμένο συνθεσάιζερ, καλούσε τον Αρχηγό προς την σκηνή. Μα ο Καλλιτέχνης δεν ανέβαινε στο πάλκο, τι να το κάνει το πάλκο, εδώ ήρθε ολόκληρο Εμ Τι Βι που τον παρακαλούσε ν' ανέβει, κι' αυτός εκεί Βράχος ανάμεσα στο κόσμο. Στον κόσμο Του.
Οι πιο πολλοί θέλουμε να ανεβούμε κάποτε σε μια σκηνή, ορατή ή αόρατη. Άλλοι, πάλι, δεν βγαίνουν από δειλία, κάθονται και 'καταπίνουν" τα τραγούδια που θα έλεγαν, ροκανίζουν τα βιβλία και τα φίλμ που θα είχαν φτιάξει "εάν οι συνθήκες το επέτρεπαν". Πολλοί απ' αυτούς συνήθως καταλήγουν στη γκρίνια, κρίνοντας μονίμως εκ του ασφαλούς, όπως λέει και η διαφήμιση: "αυτοί ξέρουν". Ο Γιώργος Μάγγας δεν ανήκει στους πρώτους, και ,φυσικά, ούτε και στους "γκρινιάρηδες". Η μαγκιά του Μάγγα είναι η χαλαρότητα τού. Δεν βιάζεται ν' ανέβει στη σκηνή, άλλωστε έχει ανέβει άπειρες φορές στο παρελθόν, έχει ψηθεί εκεί πάνω. Κάτω όμως είναι το ζουμί.Και κάτω είναι ο κόσμος. Ο λαός του λαμπερού κλαριντζή, είναι σκοτεινός σαν το Άδη: Οξύθυμοι μεγαλοαγρότες με πληγωμένο εγωισμό, χεβιμεταλλάδες της εύφορης κοιλάδας, γκόμενες ΣΤ κατηγορίας, και μπερδεμένοι κουλτουριάρηδες που πάνε να ζήσουν "κάτι το ορίτζιναλ".Γι' αυτούς παίζει ο Μάγγας, ή μάλλον κουτσοπαίζει, γιατί κυρίως συνομιλεί μαζί τους, ποζάρει γι' αυτούς με σκέρτσα μπροστά στις ψηφιακές και τα κινητά,φλερτάρει με τις γυναίκες, έχει χρόνο να παίξει ακόμα και με τα παιδιά τους. Ξεπερνάει δηλαδή το Κλαρίνο, την ίδια τη Μουσική, και αγγίζει την Ουσία, δηλαδή ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ.
Ο Γιώργος Μάγγας δεν είναι δεξιοτέχνης, ούτε μουσικός είναι, παρόλο που μιλάνε γι' αυτόν οι σχετικές φυλλάδες. Ο Μάγγας κάνει κάτι πολύ πιο σημαντικό, ανασύρει όλους εμάς από τα σκοτάδια του εγωισμού μας και από την καλοστημένη μας πόζα, και μας ανεβάζει σ' ένα αόρατο πάλκο, έξω στο φως, όπου όλα διαψεύδονται και όλα φτιάχνονται απ' τη αρχή. Αυτός, απλώς κάθεται από κάτω και παίζει.