Σουφλί

Χθες το απόγευμα με τη ζέστη, οδήγησα μέχρι το Σουφλί. Όταν έφτασα βράδιαζε. Πάρκαρα κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή που βρίσκεται παράλληλα με τα σπίτια. Ποιο δίπλα ένα μπαρ μες τις καλαμιές άναβε τα πορτοκαλί φώτα του, ακούστηκαν κοριτσίστικα γέλια, οι σερβιτόρες έπιαναν δουλειά. Στο βάθος, μόλις που διέκρινες την πόλη, τούβλινα κτήρια, εγκαταλελειμμένα, γεμάτα από φαντάσματα των αρχών του εικοστού αιώνα. Κάποτε εδώ, τον καιρό που άνθιζαν οι βιοτεχνίες μεταξιού, υπήρχε αστική ζωή με πιάνα και γαλλικά. Κυρίες με λευκά φορέματα έβγαιναν τα βράδια του καλοκαιριού να κάνουν τη βόλτα τους δίπλα στο ποτάμι. Τώρα, φαντάροι εννιά μηνών με ipod στ' αυτιά μασουλάν σάντουιτς με σουτζουκάκι ενώ τα κουνούπια επιδίδονται σε αεροπλανικά κόλπα.
Σουφλί,σαν μυστήρια πόλη του φαρ ουέστ καθώς πέφτει η νύχτα. Μόνο που εδώ είναι Ανατολή. Η πόλη πριν το τέλος. Είναι περίεργο αλλά εδώ η Γεωγραφία επηρεάζει ψυχισμούς, υποβάλλει συμπεριφορές. Εδώ ο Τούρκος δεν είναι θεωρητικό σχήμα, ούτε πολιτική, εδώ ο Τούρκος είναι ο ζεστός αέρας και τα ξερά στάχυα που έρχονται από το διπλανό χωράφι, είναι ο μουεζίνης που ακούγεται πίσω απ' το ποτάμι, είναι η εκκωφαντική σιωπή που καλλιεργούν εδώ και χρόνια όλοι, εδώ στο Σουφλί.