Ανδρούτσος

Νάτο το άγαλμα του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Με τη μαρμάρινη μουστάκα του και το , επίσης, μαρμάρινο δασύτριχο του στήθος . Μένει εκεί αλώβητο στην ομώνυμη πλατεία στην παραλία της Πρέβεζας. Και τι δεν θα είχαν δει τα ματάκια του , εάν έβλεπαν : Την τοπική οργάνωση της ανεκδιήγητης «Χρυσής Αυγής», ένα τραγικό σύνολο από κοντόχοντρους ελληναράδες που χωρίς τίποτε να καταλαβαίνουν στέκονται με σημαίες στη σκιά του , κάθε εθνική εορτή. Κι άλλοι πολλοί: συνδικαλάρχες με τις κοιλιές τους και τις φραπεδιές τους , αλλά και αριστεριστές με την αφόρητα βαρετή τους συνθηματολογία. Τουλάχιστον , αυτές τις μέρες, έχει μόνο ευχάριστα νταβαντούρια κι ένα «χριστουγεννιάτικο χωριό» που έστησε πρόχειρα και βαριεστημένα ο Δήμος Πρεβέζης…

Kάθε Χριστούγεννα

Κάθε Χριστούγεννα:

-έρχεται η δικτατορία του στρας.

-επιμένω ν' ανοίγω, όλη μέρα και νύχτα, τα λαμπάκια στο δέντρο , που κατά βάθος είναι το πιο ωραίο πράγμα επάνω στο δέντρο και θα μπορούσαν να υπάρχουν και χωρίς αυτό.

-αναρωτιέμαι τι είναι , αλήθεια, τα "Eλληνικά Χριστούγεννα"; μήπως τα Χριστούγεννα σαν Πάσχα; με 18 βαθμούς Κελσίου, τσίκνα, αλογόμυγες και κουνούπια;

-συγκινούμαι με την επιβλητική μελωδία του " Hark the Herald Angel Sing " , σε όλες του τις εκτελέσεις, μ΄αρέσει και κει που ο Σαββόπουλος την εντάσσει στο δικό του "Σχόλιο " : "Γύρω στο '48 πέρασα από κει κι εγώ", Χριστούγεννα παντού απ την Οξφόρδη εώς τη Μακρόνησο.

-όλα τα καθάρματα της υφηλίου ( φέτος ξεχωρίζει ο Donald Trump) προσποιούνται τους καλούς και μοιράζουν ευχές για ειρήνη κλπ κλπ

-ακούω τα "Άπαντα" του Έλβις, παραδοσιακά πλέον, από την υπέροχη Sun περίοδο του εώς τα χρόνια του Βέγκας και του φυστικοβούτυρου, συχνά λερώνω , κατά λάθος, τα εξώφυλλα των CD με τα μελομακάρονα.

-λέω  ότι θα γιορτάσω ως "παραδοσιακός άνθρωπος" χωρίς ποτέ να έχω γνωρίσει πραγματικά την Παράδοση: καραβάκι με λαμπάκια / εκκλησία την παραμονή / παραδοσιακά κάλαντα / Παπαδιαμάντης, όλα αυτά τα ωραία πράγματα που μοιάζουν σαν να έρχονται από άλλη χώρα ή άλλο πλανήτη, και που για την ώρα τα λυμαίνονται οι πιουρίστες , σχολαστικά και χωρίς συναίσθημα.

Η "ιδέα" σπάνια αφήνει χώρο στην απόλαυση.

-κάποιο παιδάκι στον κόσμο κρυώνει και πεινάει και κάποιοι άλλοι, πολλοί, αναρτούν φωτογραφίες με παιδάκια που κρυώνουν ή πεινάνε , για να νιώσουν εκείνοι καλύτερα.

-μισώ τη λαικοπόπ δήθεν ανεμελιά της ελληνικής τηλεόρασης, που είναι πια τόσο προβλέψιμη και συντηρητική, αλλά πάντοτε τη χαζεύω μαζοχιστικά.

-δεν με πειράζει ο Βασίλης Καρράς , είναι με τον τρόπο του γιορτινός κι αυθεντικός, αλλά βαθιά μέσα μου έχω την ελπίδα ότι θα ρθει κάποτε το βράδυ εκείνο που ο Π.Ε.Δημητριάδης των πρώην Κόρε.Ύδρο. θα τον παρουσιάζει ως οικοδεσπότης στη δική του Χριστουγεννιάτικη εκπομπή.

-νοσταλγώ τα αθώα παιδικά Χριστούγεννα γύρω στο '84-'85 που είχε χιονίσει στην Αθήνα την παραμονή.

-δεν νοσταλγώ τις εφηβικές μπαρότσαρκες των '90s την παραμονή.

-δεν θέλω να θυμάμαι τα Χριστούγεννα του '87.

-περιμένει στη γωνία μια τραγωδία, ένα δυστύχημα και μια φυσική καταστροφή.

-βλέπω τον Πάπα να ευλογεί τα πλήθη στο Βατικανό και πιστεύω στ' αλήθεια πως είναι καλός άνθρωπος.

-ανυπομονώ για το επόμενο πρωτοχρονιάτικο σαρδάμ του δημάρχου Καμίνη στη μελαγχολική φιέστα της πλατείας Κοτζιά.

-κάνω πως δουλεύω, σταματώ, κατεβαίνω απ τη σοφίτα παριστάνοντας, έστω κι αργοπορημένα, τον Αη Βασίλη στα δίδυμα.

Χρόνια Πολλά!

Εάν Ήσουν Εδώ Σήμερα

 To Strawberry Fields Forever είναι , σταθερά, το αγαπημένο μου τραγούδι. Είναι ένα αριστούργημα. Δεν θα κάτσω να το αναλύσω τώρα, άπειρα κείμενα έχουν γραφτεί και θα γραφτούν για τις νεωτεριστικές του αρετές κλπ κλπ .
Το μυαλό που το συνέλαβε, δολοφονήθηκε απ τις σφαίρες ενός παράφρονος φαν του , σαν σήμερα, πριν 37 χρόνια.
Ήταν 40 χρονών, όσο περίπου είμαι εγώ τώρα.
Θυμάμαι την αναγγελία του θανάτου του, απ τη μαυρόασπρη ελληνική τηλεόραση ,να πέφτει σαν βόμβα στο αθηναϊκό σαλόνι της γιαγιάς μου. Ακόμη κι αυτή , φαν του Αττίκ και των γαλλικών ελαφρών, έμεινε εμβρόντητη.
Ο Λένον, λέει ο αστικός μύθος, τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε εγκαταλείψει τη ροκ ζωή, στις ,λιγοστές πια, συνεντεύξεις του μίλαγε σαν να μισούσε τη δεκαετία του ’60 (κι ότι σχετίζονταν μ' αυτήν).
Ασχολούνταν κυρίως με την ανατροφή του μικρού του γιου και με το φούρνισμα του ψωμιού (η Γιόκο με όπλα την καπατσοσύνη και τη χορτοφαγία τον είχε πια «νικήσει», κι είχε πια αναλάβει κανονικά το ρόλο του άνδρα της οικογένειας, λείποντας συχνότατα απ το σπίτι) .
Στο τζουκμποξ του ίσως να έπαιζαν πια παιδικά τραγουδάκια, μουσικές για αεροδρόμια, άντε και κανένας Buddy Holly (τον οποίο λάτρευε).
Διάβασα πρόσφατα ότι δεν άντεχε τα παλιά τραγούδια του, γιατί αντιπαθούσε τη φωνή του, έλεγε πως ακουγόταν σαν μια στριμμένη αγγλίδα γιαγιά, γι αυτό στις ηχογραφήσεις έβαζε πολύ echo και φίλτρα(κι αργότερα τις «φορτωμένες» παραγωγές του Phil Spector) για να την παραμορφώνει.
Γενικά προτιμούσε ν’ ακούγεται σαν τον ‘Ελβις ή τον Βuddy ή σαν κάποιον σοφό γέρο Ινδό , παρά σαν αγγλίδα γιαγιά.
Ζωγράφιζε πολύ πριν απ τους Beatles. Σχέδια χιουμοριστικά, τολμηρά και σουρεαλιστικά. Ίσως αυτά ν’ αποτέλεσαν τον σπόρο των τραγουδιών που θα προέκυπταν αργότερα, ιδίως απ το ’65 και μετά.
Με τον Πωλ Μακάρτνει είχε σχέση αγάπης-μίσους. Σ΄αυτόν , άλλωστε, απευθύνονταν το βιτριολικό «Ηοw Do You Sleep?» . Μ’ αυτόν όμως κοιτάζονταν στα μάτια, σαν ερωτευμένοι, όταν έγραφαν τα καλύτερα κομμάτια τους.
Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Λένον , ο Μακάρτνει κάθισε κι έγραψε ένα συγκινητικό κομμάτι για τον παλιό φίλο του, το ‘Here Today’. Σε κάποιο σημείο το τραγούδι λέει:
Well Knowing You,
You'd Probably Laugh And Say That We Were Worlds Apart.
If You Were Here Today.
Το τραγούδι αυτό, είναι κατά τη γνώμη μου, απ τις πιο τρυφερές στιγμές στην ιστορία της Ροκ.
Δεν ξέρω πως θα ήταν , τι θα είχε κάνει , εάν ζούσε, εάν ήταν εδώ, σήμερα.
Αυτό που ξέρω είναι πως χωρίς τα τραγούδια του η πραγματικότητα θα ήταν αφόρητη.