ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑ

Παρατηρώ τους ανθρώπους στο κατάστρωμα, επιστρέφοντας από Σκύρο. Μοιάζουν όλοι τόσο "θεατρικοί", έτσι όπως φωτίζονται από τις πρωινές ακτίνες. Οικογένειες, ζευγάρια, γέροι, παιδιά. Έλληνες, ξένοι, γύφτισσες με αινιγματικά μοτίβα στο φουστάνι και ολοφάνερα σκοτεινά κενά ανάμεσα στα δόντια. Συνταξιούχοι, αδειούχοι, πτυχιούχοι. Όλοι απλωμένοι στο κατάστρωμα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Όλοι περασμένοι απ' το βερνίκι των διακοπών: μαυρισμένοι, αθώοι και διαυγείς. Μερικοί θα είναι λυπημένοι, άλλοι πάλι κουρασμένοι ή απλά αφηρημένοι. Σχεδόν όλοι ξαναβρίσκουν, μουδιασμένοι, τον πραγματικό εαυτό τους. Ο συνταξιούχος θα επιστρέψει στα φάρμακα του, στις ειδήσεις του, των οκτώ. Ο Γάλλος με το σορτσάκι, θα επιστρέψει στο καλό του το κρασί και στη σοβινιστική του αυτάρκεια. Ο αιώνιος φοιτητής θα ξαναβρεί το αιώνιο "μπάχαλο" του, αδυνατώντας, όπως πάντα, να αντιληφθεί πραγματικά την ουσία της εξέγερσης και ,εντέλει, της ελευθερίας.
Και φανταστείτε πως βρισκόμαστε ακόμα στη μέση του καλοκαιριού. Κι΄ άλλοι πολλοί θα πάνε και θα ρθούνε. Κι εγώ πάλι θα κάθομαι σ' ένα κατάστρωμα, να τους παρατηρώ.

ΜΙΑ ΤΑΜΠΕΛΑ

Την φωτογραφία την τράβηξα ένα καυτό μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη, στην περιοχή της Ροτόντας. Το κορίτσι περιμένει ίσως ένα ταξί, αλλά ίσως και να μην περιμένει τίποτα.
Άραγε ξέρει ότι στη ταμπέλα ,που βρίσκεται πάνω απ΄το κεφάλι της, ο χιουμορίστας (ή μήπως ανυποψίαστος;) καταστηματάρχης εμφανίζει έννοιες που η μεταξύ τους σχέση γέννησε, ειδικά στην Ελλάδα, πολλές παρανοήσεις;
Μπορούμε με τη αυθαίρετη χρήση της έννοιας "ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΙ" να ξεμπερδέψουμε με το δίλημμα ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ-ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ; Φτάνει να τρώμε κάθε χρόνο το Πάσχα MacΣαρακοστή για να νιώσουμε οτι έχουμε παντρέψει τους δύο διαφορετικούς εαυτούς μας;
Όλα αυτά έχουν απασχολήσει, εδώ και, τουλάχιστον ένα αιώνα, πολλούς. Η σύγκρουση των δύο κόσμων (ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ-ΠΑΡΑΔΟΣΗ) δημιούργησε ,εκτός από αριστουργήματα, και ανθρώπους χαμένους στην ομίχλη της ημιμάθειας. Όταν επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε τις παραπάνω έννοιες, σαν σχήματα κλεισμένα στον εαυτό τους, αγνοώντας τον έξω κόσμο, τότε έχουμε χάσει τη μπάλα. Τι να μας κάνουν τότε τα συνεχή "παντρέματα", οι μίξεις και το ξαναζεσταμένο παραδοσιακό; Μια βαθιά συντηρητική κοινωνία ακόμα και τα ανακατέματα τα κάνει με τρόπο συντηρητικό, με αποτέλεσμα να τρώμε πολλές και άνοστες σούπες.
Ο κόσμος μας είναι υπέροχα μπερδεμένος. Προχθές το βραδύ είδα το συγκρότημα IMAM BAILDI που έπαιζε Μάρκο και Τσιτσάνη μ΄ ένα τρόπο ακομπλεξάριστο, αθώο και αντινοσταλγικό. Από κάτω παιδιά με φράντζες και καρώ παπούτσια χοροπηδούσαν με τη (λουπαρισμένη) φωνή των ρεμπετών απ' τα βάθη των χρόνων. Το θέαμα τελικά, ήταν σαν κάτι απ' το μέλλον..
Καταλαβαίνετε τη θέλω να πώ; Δεν χρειάζεται βία. Όλα θα βρούν τη θέση τους. Δεν γίνεται "ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΣ" με το ζόρι, κι' απ' την άλλη , όσες αναβιώσεις και να επιχειρήσουμε τη "ΠΑΡΑΔΟΣΗ" δεν τη σηκώνουμε απ' το νεκροκρέβατο της. Ήρθε ο καιρός για το ξεπέρασμα των εννοιών, ή μάλλον καλύτερα, ήρθε ο καιρός να διορθώσουμε τις ήδη χαλασμένες.

ΥΓ. Λέτε να τα ξέρει όλ 'αυτά η Θεσσαλονικιά της φωτογραφίας και γι' αυτό να λάμπει;

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΧΑΜΗΛΩΝ ΤΟΝΩΝ

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος "καλλιτέχνης" για να είναι δημιουργικός. Ούτε "ηγέτης" για να αλλάξει τις καταστάσεις. Κατηγορούμε πολύ εύκολα τους άλλους για όλα τα κακά. Τις πυρκαγιές, τα σκάνδαλα, την υπερθέρμανση του πλανήτη. Λέμε και ξαναλέμε σαν ρομποτάκια ότι" δεν πάει άλλο ", "ότι τίποτα δεν είναι όπως παλιά". Τι βολική απαισιοδοξία! Στην Ελλάδα πουλάνε τώρα όσοι μιλάνε για" έναν κόσμο χαλασμένο " με μία έπαρση που μόνο ύποπτη μπορεί να είναι. Για το απροχώρητο μιλάνε και οι ερασιτέχνες φύρερ των καναλιών και μας δείχνουν ντοκουμέντα για εξωγήινους προγόνους. Για το απροχώρητο μιλάνε και οι επαναστάτες του συρμού που κατά τ' άλλα δεν μπορούν ν' αρθρώσουν λέξη.
Αρκεί να δούμε μια ωραία ταινία, να μας χαμογελάσει ένα παιδάκι , για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα ,καλά και κακά , εξακολουθούν να προχωρούν. Ζωή και Έργο δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο κοντά , όσο είναι σήμερα. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς για να το ανακαλύψουμε. Το ΕΡΓΟ ξεπηδάει απ' το τίποτα, δεν χρειάζεται πια φασαρία. Αρκούσε μια σκουριασμένη ιστορία για τον Jesse James, από το τέλος του19ου αιώνα, για να γεννηθεί, το χειμώνα που πέρασε, ένα αριστούργημα. Εμείς οι ίδιοι θα δώσουμε σημασία σ' αυτό που κάνουμε. Και δεν μιλώ για τη Τέχνη, ούτε για τη Πολιτική. Μιλάω κυρίως για τα μικρά που όλοι τα θεωρούμε ασήμαντα. Μιλάω για τα πράγματα που, μ' όλο το θόρυβο των ημερών, επιμένουν να είναι χαμηλών τόνων.