ΤΟ ΒΟΥΒΟ ΠΑΙΔΙ

Στο σχολείο που δουλεύω υπάρχει ένας μαθητής, ο Πέτρος. Είναι αυτιστικός, μια πολύ σοβαρή περίπτωση. Είναι τριάντα χρονών και δεν βγάζει λέξη απ' το στόμα του. Σπάνια, όταν δεν πάει άλλο, τον πιάνουν κρίσεις και μουγκρίζει. Μοιάζει σαν να χει κλειδώσει την ψυχή του χιλιάδες φορές, και ύστερα να πέταξε το κλειδί στον πιο βαθύ ωκεανό. Δεν είναι ο μόνος. Υπάρχουν πολλοί, και σε διάφορες μορφές. Ο Πέτρος όμως είναι μια από τις πιο συγκινητικές περιπτώσεις.
Γενικά αποφεύγω να γράφω έτσι. Είναι πολύ εύκολο να κατρακυλήσεις στον οίκτο και να φτιάξεις ένα καθωσπρέπει βουρκωμένο κειμενάκι. Είμαι ήδη τρία χρόνια σε Ειδικό σχολείο και βλέπω καθημερινά τους ίδιους και τους ίδιους μαθητές. Μαζί λερώνουμε τα χέρια μας με μπογιές, μαζί χορεύουμε και γελάμε. Είναι μια γλυκειά καθημερινή επικοινωνία. Είναι μαγικό το πώς βρέθηκα διορισμένος καθηγητής ζωγραφικής σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Βρέθηκα, από την κοσμάρα μου, σ' έναν εντελώς άγνωστο κόσμο. Έτσι , χωρίς καθόλου ειδική εκπαίδευση, βρέθηκα ένα πρωί σε μια τάξη με κάμποσα ζευγάρια μάτια να με κοιτάζουν. Τι να πεις σ' αυτά τα παιδιά; Άρχισα ν' αυτοσχεδιάζω, έκανα λάθη, ρώτησα ειδικούς, κατέβασα ιδέες απ' το διαδίκτυο, έκανα τον θεατρίνο και τελικά προχώρησα μέχρι εδώ. Η αλήθεια πάντως είναι ότι κανείς, σ' αυτή τη χώρα, δεν αντιμετωπίζει το θέμα σοβαρά, μόνο με σοβαροφάνεια, δυστυχώς. Σ' αυτό το πεδίο λειτουργούμε λίγο σαν κασκαντέρ, χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Σαν κασκαντέρ, λοιπόν, προσγειώθηκα σε μια τάξη, και βρέθηκα να κοιτάζω τον Πέτρο, το βουβό παιδί. Περνάει την ώρα του ξαπλωμένος σ' ένα καναπέ, με τα πόδια ακουμπισμένα ψηλά στο τοίχο, και το βλέμμα να χει φύγει προς άγνωστες κατευθύνσεις. Ακούει όλη μέρα ποντιακά σ' ένα ραδιόφωνο όλο παράσιτα, λες και θέλει η ψυχή του να σμίξει μ' αυτή τη ξερή, μονόχορδη και όλο ηλεκτρισμό, μουσική. Κάθομαι κι' εγώ απέναντι, με το κεφάλι γεμάτο ιδέες, σχέδια και προβλήματα πολυτελείας. Τον παρατηρώ και σκέφτομαι ότι όλοι μας, τελικά, κρύβουμε μέσα μας ένα τέτοιο παιδί. Υπάρχουν ακόμη πράγματα που μας μαγκώνουν και μας κλειδώνουν. Πράγματα που χάνονται μέσα στο Χρόνο , πολλές φορές για πάντα, άλλα που επιμελώς αποσιωπούνται και άλλα που βγαίνουν με τη μορφή νεύρωσης ή εμμονής. Οι μοντέρνοι καιροί, το καλό μας κλίμα, ή απλά η συνήθεια, μας ωθούν στο να βιώνουμε τα πράγματα μ' έναν ανάλαφρο και όσο γίνεται πιο ανώδυνο τρόπο. Κι όμως μικρά βουβά δράματα εκτυλίσσονται και στις πιο ηλιόλουστες περιοχές. Φτάνει να παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τους περαστικούς στο δρόμο. Πίσω απ' την "κανονικότητα", θα δεις συχνά το βλέμμα του χαμένου, το τικ του απελπισμένου. Γιατί γκρινιάζει ο Έλληνας; Ίσως κατά βάθος όλοι ψάχνουμε για το χαμένο κλειδί...
Κοιτάζω τον Πέτρο στα μάτια, και με κοιτάζει. Στα μεγάλα μαύρα μάτια του, αρχίζω και βλέπω τον εαυτό μου.